Jumelage Ganshoren Rusatira

>Samenwerkingsverblijf

maandag 15 december 2014 door Webcomité

 De 4 jongeren over de balans van het „Projet Rusatira” (24 sept. 2011, in de Tarins, met hun video op het einde van dit artikel)

Sinds meer dan 1 jaar vorbereidden wij onze gemeenschappelijke droom: een project in Afrika, in het bijzonder in Rwanda. Het project werd werkelijkheid in het kader van de jumelage van de gemeentes Ganshoren en Rusatira (op 30 min rijafstand van Butare). Dank zij de meerdere personen die wij ontmoetten en dank zij hun vertrouwen voor ons groepje, werd ons project in de zomer van 2011 uitgevoerd, van 10 tot 31 juli, t.t.z. 3 week te Rusatira. Jullie vinden hieronder de samenvatting van onze actie, waarvan ongetwijfeld de te korte duur het enige negatief punt was.

Na een nacht in het huis van de heer Lange, een Belgische resident in Kigali, namen we de weg naar Rusatira (op 2 uur rijtijd), onder de leiding van Eugène, de coordinator van APROJUMAP. Eugène heeft ons vriendelijk onthaald en heeft ons in het voor ons bestemde huis geïnstalleerd, aan de overkant van het medische centrum van Rusatira [eigenlijk in één van beide verpleegsterhuizen die van 1992 tot 1995 door een 11.11.11-project gebouwd waren, samen met de uitbreiding van het medische centrum]

Zo konden we ons in het leven van Rusatira inmengen.

 Samen-werking met lessen Engels en met de English club

Zeer enthousiaste studenten voor de lessen Engels …

In de ochtend gaven Gwenaëlle en Caroline, studentinnen Germaanse talen, lessen Engels in de twee dichtsbijzijnde scholen (Remera en Buhimba). In de namiddag animeerden zij de English Club in een kamer van het medische centrum, m.a.w. lessen Engels voor de medewerkers van het medische centrum. Ze verdeelden in de scholen en in de English Club het schoolgerief dat ze meegebracht hadden: 30 kg woordenboeken, Engelse leerboeken, enz.

Caroline en Gwenaëlle ondervonden de groete behoefte aan opleiding voor de leerkrachten wat het gebruik van het Engels betreft, in het bijzonder voor de uitspraak. De gebruikelijke taal van het secundair onderwijs was van het Frans naar het Engels overgegaan, van de ene dag naar de andere, zodat de lessen half in het Kinyarwandees en half in het Engels gegeven worden. Maar de lust om te leren is zeer groot, aan de kant van de leerlingen zowel als aan de kant van de leerkrachten.

Op weg naar school …

Gwenaëlle : «Onze contacten waren meer dan sympathiek. ’s Morgens moest de reistijd te voet naar Buhimba in principe ca 20 minuten duren, maar in werkelijkheid duurden het dikwijls dubbel zoveel, daar iedereen met ons wilde praten. En ’s avonds, na de English Club organiseerden de lokale ambtenaren ook een Kinyarwanda Club om ons hun taal te leren.»

Met François van APROJUMAP bezochten we ook 4 andere scholen van de sector. De verschillene directeurs deelden ons de moeilijkheden mee die de scholen ondergaan. Gezien het grote aantal kinderen hebben de scholen vaak onvoldoende latrines. In sommige scholen heeft de actie van de Jumelage geholpen om extra latrines te bouwen. Soms, door gebrek aan subsidies of aan substantiële salarissen voor leraren, moeten de scholen eigen oplossingen uitvinden. Zo werden oudersverenigingen gesticht, die voor een extra steun aan de leerkrachten kunnen zorgen. Er zijn ook moeilijkheden voor sommige gezinnen om het schoolgeld te betalen, want - alhoewel de lagere school gratis is - de secundaire school nog betalend is en nog niet echt toegankelijk voor iedereen is.[NDLR Met het schoolbeurzensysteem van de Jumelage kunnen 14 weeskinderen het secundair onderwijs volgen].

 Samen-werking in het medische centrum

Aan hun kant brachten Inès, verpleegster, en Thibault, student in de geneekunde, hun dagen met de verpleegsters van het medische centrum door. Ze kwamen rechtstreeks onder de indruk van de goede organisatie en van het groot aantal diensten: twee bureaus vor raadplegingen, een apotheek, een kraamafdeling (met gemiddeld 2 beallingen per dag), voor- en nageboorteconsultaties, hospitalisatiekamers, een dienst gezinsplanning, een vaccinatiecentrum, een klein labo, een dienst voor AIDS... Ongeveer 8 verpleegsters zijn daar aan het werken, met de steun van meerdere gezondheidshelpsters [waarbij 3 gezondheidshelpters die door de Jumelage gefinancieerd worden, met één van deze 3 bestemd voor het sociaal project REPRECO]. Ze werden ook erover verbaasd dat zoveel Rwandezen aan een gezondheidmutualiteit deelnemen, zodat hun consultatie- en medicijenonkosten verminderd zijn.

In het medische centrum ...

In deze soort medische centrum, waarbij de arts maar 1 keer per maand komt, gaat de rol van de verpleegsters veel verder dan deze van de Belgische verpleegsters. Vooreerst is hun actie curatief: ze doen de raadplegingen, ze stellen de diagnose, ze hechten de wonden, ze beslissen over de behandeling… Béata, titularis (directrice) van het centrum, en het geheel van de verzorgingspersoneel onthaalde Inès en Thibaut van het begin vriendelijk aan. De verpleegsters moedigden hen aan om iets van hun dagelijks werk te leren. Zo konden ze bij de bevallingen helpen, bij de consultaties aanwezig zijn, en aan vaccinatiecampagnes meedoen, waardoor ze de scholen en een gedecentraliseerde gezondheidspost konden bezoeken.

Deze ervaring was dus zeer interessant, en zal Inès en Thibault in de keuze van hun verdere studies of specialisatie aanmoedigen.

François nodigde ons ook om het medische centrum van Rwanhiro te bezoeken. Zo konden we de verschillen vaststellen tussen dit centrum in een landelijk gebied en het centrum van Rusatira, langs de hoofdweg. Zonder twijfel gaat het grooste verschil over de elektrische voeding. Het medische centrum van Rwanhiro is niet met het net verbonden, en krijgt maar 4 uur elektriciteit per dag dank zij een generator ...

Inès en Thibault stelden de grote veschillen vast tussen de Belgische en Rwandese gezondheidgewoontes, bij voorbeeld wat betreft aseptie (steriele handschoenen moeten principiëel maar éénmalig gebruikt worden), de behandeling van pijn, of de betekenis van „urgentie”. De verschillen zijn vanzelfsprekend te wijten aan het gebrek aan middelen - iets dat men in België niet kent - maar ook soms aan mentaliteitsverschillen. We hadden 30 kg medisch materieel meegebracht (kompressen, banden, steriele handschoenen, stethoscopen, otoscopen, foetale doppler,…). Ze werden aan de apotheek en aan de diensten van het medische centrum gegeven om overal gebruikt te worden.

 Samen-werken is geven en krijgen

Ons project had nooit kunnen lukken zonder de steun van meerdere mensen en had ter plaatse nooit uitgevoerd kunnen worden zonder het onthaal, de vriendelijkheid en de eenvoud van alle mensen die ons als gasten en vrienden ontvingen.

Gwenaëlle : We wilden veel geven, maar we kregen nog meer in ruiling!

Het feit dat ons project in het kader van een vriendschapsrelatie tussen twee gemeentes plaatsvond, was zeker een sleutelelement van het succes ervan. De samen-werking die we konden ervaren geeft zijn volle zin aan ons project. Het in onze koffers medegebracht materieel is maar een druppeltje water, ten opzichte van de herinneringen van vriendschaps- en uitwisselingsmomenten die onze harten lang zullen blijven, en ook in de harten van de mensen van Rusatira die ons ontvingen.

Nog een grote dank aan allen die ons steunden!

Caroline, Gwenaëlle, Inès en Thibault.

Hier vind je de video van Youtube